سردمزاجی به عنوان یک اصطلاح در حوزۀ پزشکی و روان‌شناسی، به شرایطی اطلاق می‌شود که فرد با کاهش محسوس سطح انرژی و فعالیت‌های روزمره روبرو می‌گردد. در این حالت، شخص ممکن است احساس کسالت عمیق، بی‌حوصلگی و عدم تمایل به مشارکت در فعالیت‌های عادی زندگی را تجربه نماید. این عارضه که گاه با اختلالات خلقی همچون افسردگی نیز مرتبط است، می‌توانند تأثیر قابل توجهی بر عملکرد شغلی، اجتماعی و شخصی فرد بر جای بگذارد.
یکی از وجوه بارز سردمزاجی، کاهش یا فقدان میل جنسی است. این حالت ممکن است به دلایل مختلفی از جمله عوامل فیزیولوژیک، عدم تعادل هورمونی، عوارض دارویی، فشارهای روانی یا مشکلات ارتباطی پدید آید. چنین وضعیتی نه تنها بر سلامت فرد، بلکه بر روابط بین‌فردی و به ویژه زندگی زناشویی تأثیر منفی برجای می‌گذارد و نیازمند توجه و پیگیری درمانی مناسب است.
در جمع‌بندی می‌توان گفت سردمزاجی پدیده‌ای چندبُعدی است که هم شامل نشانه‌های جسمانی مانند سستی و بی‌حالی می‌شود و هم ابعاد روانی اجتماعی از جمله کاهش تمایلات جنسی را در بر می‌گیرد. تشخیص دقیق و تفکیک این عارضه از سایر اختلالات، نیازمند ارزیابی تخصصی و همه‌جانبه است. خوشبختانه با توجه به پیشرفت‌های علم پزشکی و روان‌درمانی، روش‌های مؤثری برای مدیریت و درمان این شرایط وجود دارد که امید به بهبود و بازگشت به زندگی طبیعی را فراهم می‌سازد.
