لغت نامه دهخدا
( ذیبة ) ذیبة. [ ذَ ب َ ] ( اِخ ) نام آبی است بنوربیعةبن عبداﷲ را. و بعضی گویند آبی است ابوبکربن کلاب را و بدانجا رمله ای که بنوربیة بدانجا فرود آیند.
ذیبة. [ ب َ ] ( اِخ ) از کلمه دیو و دیب به معنی جزیره است: ذیبة المهل؛ جزیره مهلان. ( ماله ِها ).