لغت نامه دهخدا ( داحضة ) داحضة. [ ح ِ ض َ ] ( ع ص ) تأنیث داحض. حجت باطل یعنی افزاینده: با ایشان قرعه زد از جمله مدحضان آمد و مغلوبان، من قولهم ادحضت حجته اذا ابطلتها. و منه قوله: حجتهم داحضة. ( قرآن 16/42 ). و اصله من دحضت رجله اذا زلقت. و منه قوله علیه السلام: یوم تدحض فیه الاقدام. ( تفسیر ابوالفتوح رازی چ 1 450 ).
