خرطبع

لغت نامه دهخدا

خرطبع. [ خ َ طَ ] ( ص مرکب ) معاند. سرکش. گردنکش. ( ناظم الاطباء ). || احمق. گول. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ):
اندر این شهر بسی ناکس برخاسته اند
همه خرطبع و همه احمق و بیدانش و رند.لبیبی.|| خودبین. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ معین

(خَ. طَ ) [ فا - ع. ] (ص. ) احمق، گول.

فرهنگ عمید

احمق.

ویکی واژه

احمق، گول.