واژهٔ حُبَلاوی به‌صورت «ح ُ وی ی» در زبان عربی، یک صفت نسبی است که به حُبلی منسوب می‌شود. این نوع نسبت‌دهی در زبان عربی برای بیان انتساب یک شخص، مکان یا شیء به یک مفهوم، قبیله یا فرد دیگر به‌کار می‌رود و با اضافه‌کردن «ی» به انتهای کلمهٔ پایه ساخته می‌شود. در این مورد خاص، واژهٔ حُبَلاوی نشان‌دهندهٔ نسبت به حُبلی است که ممکن است به یک قبیله، خاندان، منطقه یا ویژگی خاص اشاره داشته باشد. چنین صفت‌های نسبی در متون تاریخی، جغرافیایی و ادبیات عربی کاربرد گسترده‌ای دارند و برای شناسایی دقیق‌تر افراد یا اماکن استفاده می‌شوند. بر این اساس، هرگاه این واژه در متونی دیده شود، بیانگر ارتباطی با حُبلی است و درک صحیح آن مستلزم توجه به بافت متن و شناخت دقیقِ مرجع اصلی این نسبت است. اینگونه واژگان در مطالعات مربوط به تاریخ، انساب و فرهنگ عربی اهمیت ویژه‌ای دارند.
