جعفر بن اسماعیل بن زین‌العابدین بن برزنجی در سال ۱۲۵۰ هجری قمری در روستای برزنج از توابع شهرستان شهرزور (منطقه‌ای در کردستان) به دنیا آمد. پدرش از مدینه منوره به آن منطقه مهاجرت کرده بود و بعد از مدتی، دوباره به مدینه بازگشت. وی تحصیلات خود را ابتدا نزد پدرش آغاز کرد، سپس در دانشگاه جامعة الأزهر مصر ادامه داد. پس از بازگشت به مدینه، از محضر علمایی چون شیخ محمد غریب، شیخ عبدالقادر طرابلسی و شیخ عیسی بلقینی بهره برد. وی به چند زبان مسلط بود: عربی، فارسی، ترکی و کردی. پس از تحصیلات، در سال حدود ۱۲۷۷ یا ۱۲۷۸ ق به عنوان مفتی شافعیان در مدینه منصوب شد. مدتی قاضی در شهرهای مختلف، از جمله در صنعاء یمن به مدت پنج سال، و در سیواس ترکیه به مدت دو سال، خدمت کرد. پس از آن دوباره به مدینه بازگشت و به تدریس و تألیف پرداخت تا پایان عمر. برزنجی آثار زیادی تألیف کرد که برخی از آن‌ها عبارت‌اند از: «الکوكب الأنور علی عقد الجوهر فی مولد النبي الأزهر» در شرح مولد پیامبر اسلام. «نُزهة الناظِرین فی تاریخ مسجد سَید الأولین و الآخرین» که تاریخ مسجد پیامبر را بیان می‌کند. «الشجرة الأترجیة فی سَلَسَله السّادة البرزنجیة» که مربوط به نسب و سلاله سادات برزنجی است. وی در سال ۱۳۱۷ قمری درگذشت و عمر خود را عمدتاً در شهر مدینه منوره سپری کرد.
