در شبکه‌های حمل‌ونقل ریلی، اصطلاح بستر تراورس به بخشی حیاتی از زیرساخت اطلاق می‌شود که تراورس‌ها یا تیرهای چوبی، بتنی یا فولادی بر روی آن استقرار می‌یابند. این بستر که معمولاً از مصالحی نظیر شن و سنگ‌شکسته تشکیل شده است، نقش شالوده و تکیه‌گاه اصلی برای تراورس‌ها را ایفا می‌کند. عملکرد صحیح این لایه، تضمین‌کننده پایداری و استحکام کل خط آهن در برابر بارهای وارده از قطارها است.
وظیفه اصلی بستر تراورس، توزیع یکنواخت و انتقال مؤثر بارهای دینامیکی و استاتیکی از ریل و تراورس به لایه‌های زیرین و در نهایت خاک بستر است. این عملکرد از ایجاد نشست‌های موضعی و تغییر شکل در مسیر جلوگیری کرده و امکان زهکشی مناسب آب‌های سطحی را فراهم می‌سازد. بدین‌ترتیب، این بخش به‌طور مستقیم در افزایش عمر مفید خط، کاهش هزینه‌های نگهداری و تأمین ایمنی و آرامش سفر نقش دارد.
با در نظر گرفتن اهمیت این بخش، اصطلاح بستر ریل‌بند نیز می‌تواند به‌عنوان معادلی دقیق و گویا به‌کار رود. این واژه به‌وضوح بر وظیفه اصلی این بخش، یعنی ارائه بستری پایدار برای ریل‌بندها (تراورس‌ها) دلالت دارد. استفاده از چنین اصطلاحات استاندارد و فارسی‌سازی‌شده در متون فنی و مهندسی، به غنای زبان تخصصی و تسهیل انتقال مفاهیم کمک شایانی می‌نماید.