واژۀ انثنا در زبان فارسی دارای دو معنا و کاربرد متمایز است. نخستین معنای این واژه، دو تا شدن یا تثبیت است که به حالتِ دو بخشی یا دوگانگی اشاره دارد. این مفهوم در متون ادبی و علمی برای بیانِ تکثیر یا تقسیم یک پدیده به دو بخش مشابه یا هم‌ارز به کار می‌رود. در معنای دوم، این واژه به بازگشتن یا بازنشستن معنا می‌شود و بر عملِ رجوع به نقطه یا حالت آغازین دلالت دارد. این کاربرد بیشتر در متون کهن و اشعار کلاسیک فارسی به چشم می‌خورد و نمایانگر چرخه یا حرکتی است که به مبدأ خود ختم می‌گردد. با توجّه به این دو معنایِ به ظاهر متفاوت، می‌توان انثنا را واژه‌ای چندبُعدی دانست که هم بر افزایش کمّی و هم بر حرکت بازگشتی دلالت می‌کند. کاربرد صحیح این واژه در جمله، وابسته به تشخیصِ بافتِ معنایی متن است تا از هرگونه ابهام یا اشتباه در انتقال مفهوم جلوگیری شود.
