واژه «الْأَشِرُ» در زبان عربی صفتی است که از ریشه «أشر» گرفته شده و معنای دقیق آن «پرافاده، متکبر، خودپسند و مغرور» است. این واژه برای توصیف کسی به‌کار می‌رود که خود را بالاتر و برتر از دیگران می‌بیند و در رفتار و گفتار خود غرور و تکبر آشکار نشان می‌دهد. این کلمه بار معنایی اجتماعی و اخلاقی دارد و بر تکبر و خودستایی عملی تأکید می‌کند.
در قرآن کریم، آیه ۲۶ سوره قمر می‌فرماید: «سَيَعْلَمُونَ غَدًا مَنِ الْكَذَّابُ الْأَشِرُ». ترجمه آن: «در فردای نزدیک خواهند دانست که بسیار دروغگو و پرافاده و متکبر کیست.» در این آیه، «الْأَشِرُ» به همراه «الکذّاب» آمده تا تصویری جامع از شخصیت فرد شرور ارائه دهد؛ کسی که نه تنها دروغ می‌گوید بلکه با تکبر و خودستایی، به دیگران و حقیقت بی‌احترامی می‌کند. کاربرد این صفت در قرآن برای هشدار دادن به انسان‌ها و نمایاندن نتیجه رفتار متکبرانه است، به‌گونه‌ای که حقیقت و عدالت در نهایت آشکار خواهد شد.
بنابراین، الْأَشِرُ در این آیه، نمونه‌ای از ویژگی اخلاقی منفی است که در کنار کذب و نیرنگ، فرد را از مسیر حق دور می‌کند و سرانجام، همان‌طور که آیه اشاره می‌کند، روزی آشکار خواهد شد. قرآن با به‌کارگیری این واژه، مخاطب را به خودآگاهی و پرهیز از غرور و تکبر دعوت می‌کند و نشان می‌دهد که اعمال افراد، حتی اگر در ظاهر پنهان باشند، در زمان مقرر برای همگان روشن خواهد شد.
