متکبر

واژه متکبر از ریشه تکبر به دو معنا به کار می‌رود: یکی از این معانی، ممدوح و پسندیده است که به خداوند نسبت داده می‌شود و به معنای داشتن عظمت و صفات نیکو است. معنای دیگر، مذموم و نکوهیده است که در مورد غیر خدا به کار می‌رود و به حالتی اشاره دارد که فرد خود را بالاتر و برتر از دیگران می‌بیند و بر این باور است که از دیگران برتر است و صفاتی را که ندارد به خود نسبت می‌دهد. بنابراین، معنای اول پسندیده و معنای دوم در مورد عموم مردم است. بر اساس تعاریف ارائه شده از کبر و تکبر، می‌توان گفت که تکبر یکی از صفات خداوند است، زیرا عظمت و کبریایی مختص ذات خداوند است. هر بنده‌ای که دچار تکبر شود، در واقع با یکی از صفات خداوند به مقابله و منازعه پرداخته است. از این رو، عظمت و بزرگی تنها شایسته مقام خداوند است و این واژه به معنای ممدوح تنها در مورد او به کار می‌رود؛ در غیر این صورت، به معنای مذموم خواهد بود. در حدیثی از امام صادق علیه‌السلام آمده است: کبریا و بزرگی، ردای خداوند است و هر کس بخواهد با این ردا به ستیزه بپردازد، او را در آتش سرنگون خواهد کرد.