لغت نامه دهخدا استغراد. [ اِ ت ِ ] ( ع مص ) به خوش آوازی و بلندآوازی داشتن خوبی هوا آدمی و جز آن را. به بلند و خوش آوازی آوردن: استغرد الروض الذباب؛ به بلند و خوش آوازی آورد مرغزار مگس را. ( منتهی الارب ).
