در زبان و ادبیات فارسی، واژه‌ی «استخزاء» به‌عنوان یک مصدر ثلاثی مزید از ریشه‌ی «خ ز ی» و بر وزن «اِستِفعَال» شناخته می‌شود. این واژه در لغتنامه‌های معتبر با تلفظ صحیح اِستِخزاء ثبت گردیده و کاربرد آن بیشتر در متون کهن و ادبیات کلاسیک مشاهده می‌شود. ازلحاظ معناشناسی، استخزاء به مفهوم رسوا شدن و خوار و ذلیل گردیدن است. این اصطلاح بیانگر حالتی است که فرد یا گروهی به‌دلیل عمل ناشایست، در نظر دیگران بی‌آبرو و بی‌اعتبار می‌شوند. این مفهوم با حفظ هویت اصلی خود، در بافتارهای مختلف زبانی قابل استفاده است. در نگارش امروزی، رعایت دقیق نیم‌فاصله در نوشتار این واژه به‌صورت استخزا امری ضروری است. همچنین، توجه به املای صحیح آن بدون افزودن یا کاستن حروف، از اصول بنیادین نگارش علمی و رسمی به‌شمار می‌رود. کاربرد این قبیل واژه‌های اصیل فارسی، غنای متون ادبی و علمی را افزایش می‌دهد.
