هندسی پایانی

در بیابانیکه پایانی نداشت هر زمان نوعی بسر کردیم ما

گر که عاقلی زنهار، خلق را مکن آزار زانکه این گنه رانیست انتها و پایانی

عشق دریای ست کآن را نیست پایانی پدید از چنین دریا به ساحل باز نتوان آمدن

دردی است طمع که نیستش درمانی گنجی است یقین که نیستش پایانی

نیست پایانی رهت را راه خود مقصود نیست مانده‌ام حیران ندانم چیست آخر مطلبم

نامه‌ام را می‌بری قاصد زبانی هم بگو خامه شد فرسوده و این شکوه پایانی نداشت