پنجه کلاغی

هست نالان سوخته جانم مرم، ای کبک رعنا گر ز مردار استخوانی بشنوی بانگ کلاغی

ما شناسیم که: آن حال خیالست و محال صوفی از صومعه گر بانگ کلاغی دارد

در قرن ششم، طغرل سلجوقی کلاغی را نزد شاه اردشیر پادشاه مازندران فرستاد.

امیری را که بر قصرش هزاران پاسبان بودند تو اکنون بر سر گورش کلاغی پاسبان بینی

آن به که من سوخته پیش تو نیایم زیبا نبود پیش گلی بانگ کلاغی

صبح تو گو دود چراغی مدار باغ تو گو پای کلاغی مدار