نیک اسبه

که از بیم او زهره درباختی دو اسبه اجل بر سرش تاختی

با لشکری عظیمتر از جیش روم و روس شاه حبش دو اسبه برآمد ز مکمنا

شدند آن سروران دلشاد ازان کوه دو اسبه در گریز افتاد اندوه

دو اسبه کردم آغاز تک و پو چو یوز افتاده در دنبال آهو

دلم تصور آن کرد کز تو برگردد دو اسبه خیل خیال تو بر سر ما تاخت

اوّل ز خودش بزخم دور اندازند و آنگاه دو اسبه از پیش می تازند