نیم براق

که غبار براق من بر عرش می‌رود وین خسان حسود غبار

براق عقل رها کن برآ به رفرف عشق که عقل را نبود با فروغ عشق اثر

پس آنگاه چون سرو بر پای خاست بسوی براق آمد از حجره راست

خیز و رو آور به معراج یقین بی براق و رفرف و روح‌الامین

زمین وانجم و خورشید و ماه تا افلاک براق شاهد لولاک بسته بر فتراک

ساخته و تاخته است بخت جهان‌گیر او ساخته شعرا براق تاخته بر فرقدان