ناف عروسان

باز بر عارض زیبای عروسان چمن کرد مشاطه تقدیر ز صد گونه نگار

کردند نظاره را عروسان چمن سرها ز دریچه های چو بین بیرون

عروسان طبع مرا از چه معنی فتادست چون طرّه در پا وظیفه

باد صبا براه عروسان نوبهار وز سبزه گسترد بزمین فرش عبقری

راست پنداری عروسان نوند بس که چست و شاهد و بر رسته اند

نه اندیشه از کس نه حاجت به هیچ چو زلف عروسان رهش پیچ پیچ