نادر نصیرابادی

در سراپرده ی حوران شبِ خلوت تا روز نادر آن بود که بی زحمتِ رضوان بردیم

ره چون برم بکویت زانرو که نادر افتد در آشیان عنقا کرده ذباب منزل

به خود گفت من شاه و شهزاده ام ز شهزادگان نادر افتاده ام

دید بس نادر گیاهی سبز و تر می‌ربود آن سبزیش نور از بصر

ز نقشی که در خاطر آورده است بسی صورت نادر آورده است