لاحکم الا

نشنوی وصف گل الا به چمن از بلبل گرچه هر مرغ در این فصل نواساز آید

لا يحزنهم الفزع الا كبر و تتلقئهم الملئكة هذا يومكم الذى كنتم توعدون(103)

یقولون للمرء عیش بعمره و ما عیشی مِنَ العُمر الا لمَصائب

لو كان فيهما آلهه الا اللّه لفسدتا فسبحان اللّه رب العرش عما يصفون

الا ای که عمرت به هفتاد رفت مگر خفته بودی که بر باد رفت

مرا نه ملک جهان باید و نه باغ جنان که نیست از دو جهانم مراد الا دوست