معنی صیح | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

صیح. [ ص َ ] ( ع اِ ) آواز بلند حسب طاقت. ( منتهی الارب ). قولهم غضب من غیرصیح و لا نفر؛ یعنی خشمگین شد بخشم میانه، نه کم و نه بسیار، فالصیح القلیل و النفر الکثیر. و لقیته قبل کل صیح و نفر؛ یعنی پیش از طلوع فجر. فالصیح الصباح و النفر التفرق. ( منتهی الارب ). || ( مص ) آواز کردن. ( منتهی الارب ). بانگ کردن. ( تاج المصادر بیهقی ). آواز کردن بمنتهی قوت. ( اقرب الموارد ).