قافیه ٔ شایگان

لغت نامه دهخدا

قافیه شایگان. [ ی َ / ی ِ ی ِ ] ( ترکیب وصفی، اِ مرکب ) قافیه ای که مشتمل باشد بر ایطای جلی که حرف زائد را با اصلی قافیه گردانند چنانکه دلیران و مردمان را با جان و زمان یا آهنین و رنگین را با نسرین و چین یا خندان و گریان را با کمان و مکان یا خوردن و خفتن را با گلشن و سوسن قافیه آرند و شایگان در فارسی کاری که بحکم حاکم کنند بی مزد و منت و بهندی بیگار گویند چون کار بیگار زشت و خراب باشد همچنین این قسم قوافی نیز بسبب بی اهتمامی و زشتی به آن کار شباهت دارد لهذا این را نیز شایگان نام نهادند. ( آنندراج ) ( غیاث ). آن قسم از پس آوند که در آن حرف زائد را با حرف اصلی قافیه کنندمانند دلیران با جان و رنگین با نسرین و خفتن با گلشن و جز آن. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به شایگان شود.

فرهنگ فارسی

قافیه ای که مشتمل باشد بر ایطای جلی که حرف زائد را با اصلی قافیه گردانند.

جمله سازی با قافیه ٔ شایگان

پس از سپری کردن دوران زندان شایگان ناگزیر شد، ایران را به سوی آمریکا ترک گوید.
تقی شایگان (درگذشتهٔ ۱۶ فروردین ۱۳۲۲) موسیقی‌دان و نوازندهٔ ویلن اهل ایران بود.
چو مفلسی که فتد گنج شایگان به کف او نهفته است دلم، داغ بیکرانش و لرزد
کسی که نیست در او لطف و مردمی و کرم مرا از آن چه که صد گنج شایگان دارد
داریوش شایگان در طول دوران فعالیت خود کتاب‌های بسیاری را تالیف و ترجمه کرد که بیشتر آنها در ایران نیز چاپ شده‌اند:
ملک و گنج شایگان آورده‌ای زیر نگین شاد و برخوردار باش از ملک وگنج شایگان
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
می نگارد
می نگارد
ورژن
ورژن
تک پر
تک پر
حیاط
حیاط