صلح‌های تحمیلی فلسطینی به توافق‌ها یا آتش‌بس‌هایی گفته می‌شود که بدون رضایت کامل طرف‌های فلسطینی و معمولاً با فشار یا میانجی‌گری قدرت‌های خارجی اجرا می‌شوند. این نوع صلح‌ها معمولاً با هدف پایان دادن به درگیری‌های نظامی یا کاهش تنش‌های فوری شکل می‌گیرند، اما بنیان آن‌ها بر اجبار و فشار است نه توافق داوطلبانه و هم‌پایگی واقعی طرفین.
این صلح‌ها اغلب کوتاه‌مدت و شکننده هستند، زیرا مسائل اساسی فلسطینی‌ها، مانند حقوق سرزمینی، پناهندگان و استقلال سیاسی، در آن‌ها به طور کامل حل نمی‌شوند. در نتیجه، رضایت عمومی و اعتماد اجتماعی به فرآیند صلح کاهش می‌یابد و خطر بازگشت درگیری یا اعتراضات افزایش پیدا می‌کند.
با وجود مشکلات، صلح‌های تحمیلی گاهی به عنوان ابزاری برای توقف فوری خشونت یا ایجاد فضای دیپلماتیک برای مذاکرات طولانی‌تر استفاده می‌شوند. اما از منظر فلسطینی، چنین صلح‌هایی معمولاً ناعادلانه و محدودکننده تلقی می‌شوند، چرا که تصمیم‌گیری اصلی را خارج از حوزه کنترل آن‌ها قرار می‌دهد و حقوق مشروعشان را به مخاطره می‌اندازد.
