دود الزبل

ز عنبر آتش حسنت نکرده دود هنوز محل رخ ز می افروختن نبود هنوز

دود آتش پیچد اندر آب‌گویی در نهفت لشکر دیو و پری دارند با هم‌کارزار

کلبه احزان ما باریک شد از دود آه آه اگر روشن نسازی از مه رخسار خویش

شد ز من سوخته خلقی و ز دود دل من آتشی گیرد هر روز سر کوی مرا

دمید خط و دل سخت یار نرم نشد ز دود، دیده، آیینه تر نمی‌گردد

نباشد با خروشم رعد همبر که آن از دود خیزد این از آذر