خام عقلی

گوز، نه ئی مقل را شارع عقلی مگوی دم دمه ی غول را دعوی مهدی مخوان

به جان تو که بگویی وطن کجا داری که سخت فتنه عقلی و خصم هشیاری

نور عقلی کز فروغش چشم عالم روشن است پرده خواب است پیش دیده بینای عشق

داند آن عقلی که او دل‌روشنیست در میان لیلی و من فرق نیست

چه افرنگ عقلی که بود اصل دین چو حلقه‌ست بر در در آن کوی و دنگ