حکم تیمم در قرآن کریم به عنوان جایگزینی برای وضو و غسل در شرایط خاص تشریع شده است. واژۀ تیمّم از ریشۀ «ی‑م‑م» در زبان عربی به معنای قصد کردن و روی آوردن به کاری است. در شریعت اسلامی، تیمم برای شخص جنب بهمنظور اقامۀ نماز، در مواقعی که دسترسی به آب ممکن نباشد، واجب است. این حکم در آیات ۴۳ سورۀ نساء و ۶ سورۀ مائده به صراحت بیان شده است. در این آیات، خطاب به مؤمنان تأکید میشود که در حالت جنابت نباید به نماز نزدیک شوند، مگر آن که مسافری در راه باشند و امکان غسل داشته باشند. اما در صورت بیماری، سفر، یا عدم دسترسی به آب پس از قضای حاجت یا آمیزش جنسی، تیمم با خاک پاک جایگزین غسل یا وضو میشود.
بر اساس آیات قرآن، روش تیمم به این ترتیب است که فرد باید از خاک پاک و پاکیزهای استفاده کند و با آن، صورت و دستهای خود را تا مچ مسح نماید. این عمل به عنوان یک راهحل شرعی برای حفظ طهارت در شرایط دشوار در نظر گرفته شده است و نشاندهندۀ توجه دین اسلام به آسانگیری و رفع حرج از مؤمنان است. خداوند در آیۀ ششم سورۀ مائده با بیان این حکم، بر خواست خود برای پاکیزگی و تمامیت نعمت بر بندگان تأکید میکند و هدف را ایجاد سهولت و زمینۀ شکرگزاری میداند.
تیمم به عنوان یک حکم تخفیفی، نمایانگر جنبۀ رحمت و مهربانی خداوند در تشریعات اسلامی است. این حکم نه تنها برای افراد بیمار یا مسافر، بلکه برای همۀ کسانی که به هر دلیل موجهی قادر به استفاده از آب نیستند، قابل اجراست. بدین ترتیب، تیمم به عنوان یک عبادت شرعی، همزمان با حفظ اصل طهارت، انعطافپذیری دین در مواجهه با شرایط گوناگون زندگی را به نمایش میگذارد و زمینۀ ادای فریضۀ نماز را در همۀ حالات ممکن میسازد.