دانشنامه اسلامی
استعمال لفظ در معانی حقیقی، از اقسام استعمال لفظ در معانی متعدد می باشد و عبارت است از اطلاق لفظ مشترک و اراده بیش از یک معنا از آن و یا اراده همه معانی آن به طور جدا گانه. از آن جا که لفظ مشترک برای هر یک از معانی خود به صورت جدا گانه وضع شده است، پس استعمال لفظ مشترک در بیش از یک معنا، همان استعمال لفظ در معانی حقیقی است، مثل: استعمال لفظ «عین» و اراده چشم، چشمه و طلا که هر سه، معنای حقیقی آن می باشد؛ یعنی لفظ «عین»، مشترک لفظی در این معانی است. خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۱، ص ۲۰۷-۲۰۵.
۱. ↑ اسنوی، عبد الرحیم بن حسن، التمهید فی تخریج الفروع علی الاصول، ص ۱۸۱-۱۷۶. ۲. ↑ اصفهانی، محمد حسین، الفصول الغرویة فی الاصول الفقهیة، ص۵۳.
فرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۸۶، برگرفته از مقاله «استعمال لفظ در معنای حقیقی».
...
