استخوان بری گوه ای پشتی

ز خاک استخوان من دمد بوی وفاداری نباشد دوستانت را وفای شست پیوندان

قد تیر آن نوجوان چون کمان بجا مانده از وی پی و استخوان

دو بگزید بهرام زان گلرخان که در پوستشان عاج بود استخوان

ای صاحبی که گر بحقیقت نظر کنند پر مغز نعمت تو بود استخوان شکر

سگ در تو ز رزق هماست مستغنی و گرنه ما هم یک مشت استخوان داریم

فکر کفن کنید که آن ترک تندخو تیغی چنان رساند که از استخوان گذشت