لغت نامه دهخدا
مبولة. [ م ِب ْ وَ ل َ ] ( ع اِ ) کمیزدان که در آن بول کنند. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). قاثاطیر. ( بحر الجواهر ). کمیزدان و بول دان و مبول و گلدان. ( ناظم الاطباء ). ظرف شاش. شاشدانی. گلدان. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).
مبوله. [ م ِب ْ وَ ل َ ] ( ع اِ ) مبولة: و هر گاه که آماه اندر مؤخر دماغ باشد بیمار هر چه بگوید و بخواهد در حال فراموش کند چنانکه گاه باشد که مبوله خواهد تا بول کند چون مبوله پیش آرند فرامشت کرده باشد که او خواسته است. ( ذخیره خوارزمشاهی ). || میل برای بیرون کردن بول. ( شیخ الرئیس ابوعلی سینا، از یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). و رجوع به ماده قبل شود.
