خوش الان

کسانی که آرباکل را از نزدیک می‌شناختند، وی را مردی خوش‌اخلاق و خجالتی توصیف می‌کردند. از او همچنین به عنوان «عفیف‌ترین مرد در سینما» یاد شده‌است. با این حال، مدیران استودیو از ترسِ تبلیغاتِ منفی توسط اتحادیه‌ها، به دوستانِ سینمایی آرباکل و بازیگران همکارش (که کنترل حرفه‌شان در دستان آنان بود) دستور دادند که علناً دربارهٔ او صحبت نکنند. چارلی چاپلین که در آن زمان در بریتانیا بود، به خبرنگاران گفت که نه الان و نه در آینده، نمی‌تواند باور کند که آرباکل با مرگ رَپـِی ارتباطی داشته باشد. چاپلین که آرباکل را از دوران همکاری‌شان در کی‌استون در سال ۱۹۱۴ می‌شناخت، «راسکو را، یک تیپ خوش‌مشرب و ملایم می‌دانست که آزارش به مورچه هم نمی‌رسد.» بنابر گزارش‌ها، باستر کیتون در یک بیانیه عمومی از بی‌گناهی آرباکل حمایت کرد، تصمیمی که باعث توبیخ خفیف او از استودیوی محل کارش شد. ویلیام اس هارت، بازیگر سینما، که هرگز با آرباکل دیدار نداشته یا با او کار نکرده بود، چند اظهارنظر عمومی مخرب بیان کرد که در آنها آرباکل را گناهکار قلمداد می‌نمود. آرباکل بعداً طرح فیلم‌نامه‌ای را نوشت که هارت را به‌عنوان یک دزد، قلدر و زن‌کتک‌زن معرفی می‌کرد و کیتون این فیلم‌نامه را از او خرید. فیلم حاصل، شمال یخ‌زده، در سال ۱۹۲۲ و تقریباً یک سال پس از آشکار شدن رسوایی وی اکران شد، کیتون نویسندگی، کارگردانی و بازی در این فیلم را به عهده داشت. در نتیجه، هارت تا سال‌ها از صحبت با کیتون خودداری کرد.