تبه پیشه. [ ت َ ب َ ه ْ ش َ / ش ِ ] ( ص مرکب ) ج، تبه پیشگان. تباهکار. تبه کار. که پیشه و کارش بر تباهی و فساد باشد. که پیشه اش تباه باشد. رجوع به تباهکار و تبه کار شود.
فرهنگ فارسی
جمع: تبه پیشگان تباهکار تبه کار که پیشه و کارش بر تباهی و فساد باشد که پیشه اش تباهی باشد.