سقوط طاهریان

طاهریان نخستین حکومت مستقل ایرانی پس از حملهٔ اعراب به شمار می‌آیند که خاستگاه آنان از تبار دهقانان خراسان بود. آنان با برقراری حاکمیتی مستقل، فصل نوینی در تاریخ ایران پس از اسلام گشودند. یعقوب لیث صفاری که در ابتدا با خوارج مبارزه می‌کرد، به تدریج قدرت یافت و بر شهرهای بسیاری چیره شد. وی با هدف گسترش قلمرو خود، درصدد برآمد تا محمد بن طاهر، آخرین امیر طاهری، را نیز مطیع خویش سازد. بهانهٔ یعقوب برای حمله، پناه‌دهی محمد بن طاهر به عبدالله سجزی از مخالفان یعقوب بود که به نیشابور گریخته بود. یعقوب با طلب تحویل عبدالله سجزی و خودداری محمد بن طاهر از این کار، به سوی نیشابور لشکر کشید. ضعف و ناتوانی روزافزون محمد بن طاهر، انگیزهٔ اصلی یعقوب برای یورش به نیشابور بود. یعقوب پس از محاصرهٔ شهر، محمد بن طاهر را با خوارداشت اسیر کرد و او را به همراه شمار بسیاری از یارانش به زندان انداخت. سپس با گماشتن والیانی بر نواحی گوناگون، خود به سیستان بازگشت و بدین‌ترتیب، حکومت طاهریان پس از سال‌ها فرمانروایی به پایان رسید.