ارغوان

ارغوان. [ اَ غ َ ] ( اِ ) درختی باشد بغایت سرخ و رنگین، طبیعت آن سرد و خشک است، اگر از بهار آن شربتی سازند و بخورند رفع خمار کند و چوب آنرا بسوزانند بر ابرو مالند موی برویاند و سیاه برآید و معرّب آن ارجوان است. ( برهان ). درختی است که شاخهای باریک دارد و در موسم بهار همه درخت از گلها سرخ میگردد و اصلاً برگ ندارد و در موسم دیگر پربرگ میشود. ( غیاث اللغات ). گلی است سرخ. ( فرهنگ اسدی نخجوانی ). و گویند گیاهی است سرخ و صحیح آنست که درخت است و شاخهای آن باریک میشود و در تمام سال یک بار برگ آرد. ( مؤید الفضلاء ). درختی است که گلهای سرخ آورد. ( حاشیه فرهنگ اسدی نخجوانی ). و بکوهستان خراسان بسیار بود. ( فرهنگ اوبهی ). این درخت در دره های گرگان بیش از دیگر نقاط جنگلهای خزر هست و از ارتفاع 180 گزی تا 900 گزی دیده میشود. ( گااوبا ). دو گونه از این درخت در دره سفیدرود و دره های نسبةً گرم لرستان هست و هر دو گونه را ارغوان نامند. ( گااوبا ). ارجوان. خزریق. زمزریق. زعید.

ارغوان (سرده). ارغوان ( Cercis ) سرده ای از ارغوانیان درختچه ای بلند یا درختی کوتاه خزان دار است با شش تا ده گونهٔ بومی امریکای شمالی و اروپای جنوبی و آسیا که به دلیل داشتن گل های بهارهٔ زیبا فراوان کشت می شوند؛ برگ های ساده و دایره ای یا قلبی شکل این گیاهان و همچنین گل های ارغوانی آنها از مشخصه های آنان است.
ارغوان (شعر). «ارغوان» از مشهورترین اشعار هوشنگ ابتهاج است. این شعر با عبارت «ارغوان! شاخهٔ همخونِ جداماندهٔ من» آغاز می شود و شامل ۱۰ بند است. عنوان شعر برگرفته از درختی در خانهٔ ابتهاج است. 
ارغوان (شهربابک). ارغوان یک روستا در ایران است که در بخش دهج در شهرستان شهربابک استان کرمان واقع شده است. ارغوان ۱۵ نفر جمعیت دارد. 
این روستا در دهستان جوزم قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۵ نفر ( ۸ خانوار ) بوده است.