حُجْر بن عَدی بن جَبَله کِندی، از صحابی‌ان پیامبر اسلام(ص) و از یاران ویژه‌ی امام علی(ع) و چهره‌ای سرشناس در کوفه به‌شمار می‌رود. وی در جنگ‌های مهم دوران خلافت امام علی(ع) همچون جمل، صفین و نهروان حضوری فعال و تأثیرگذار داشت و همواره از حریم ولایت و امامت دفاع کرد. بر پایه ی روایت تاریخی مسعودی، حُجْر نخستین مسلمانی بود که در دوره‌ی فتوحات اسلامی، منطقه‌ی مَرج عَذراء را فتح نمود و متعاقباً نیز به دستور معاویه، به عنوان اولین شهید در همان سرزمین به شهادت رسید.
قیام حُجْر بن عَدی را می‌توان نخستین حرکت خونین شیعه پس از وقایع تلخ پس از سقیفه دانست؛ رویدادهایی که به شهادت حضرت فاطمه‌ی زهرا و فرزند شش‌ماهه‌ی ایشان، محسن، انجامید. تاریخ‌نویسان، تاریخ دقیق تولد حُجْر را ثبت نکرده‌اند، اما برخی منابع او را از جمله صحابی‌ان جوانی برشمرده‌اند که در کسب فضایل اخلاقی و کمالات معنوی، هم‌پایه‌ی بزرگان عصر خود بود. اگر سن او در واپسین روزهای حیات پیامبر(ص) را حدود هفده سال در نظر بگیریم، می‌توان سن وی در زمان شهادت را تقریباً پنجاه‌وهشت سال تخمین زد.
حُجْر بن عَدی که در منابع رجالی از او با وصف «ثقه» یاد شده، از چنان جایگاه بلندی برخوردار بود که هم‌عصرانش، وی را در مراتب فضیلت، هم ترار با صحابی‌ان بزرگ می‌دانستند. شهادت او در مَرج عَذراء به دستور معاویه، نقطه‌ی عطفی در تاریخ مبارزات شیعیان علیه ستم و انحراف از مسیر حق بود. نام و قیام او همواره به‌عنوان نماد پایمردی در دفاع از ولایت و ایستادگی در برابر ظلم، در تاریخ اسلام جاودان مانده است.