واژهٔ حادث شدن به عنوان یک مصدر مرکب در زبان فارسی، به معنای پیش آمدن، روی دادن و اتفاق افتادن است. این اصطلاح برای بیان رویدادهایی که به‌صورت ناگهانی یا تدریجی پدیدار می‌شوند، به کار می‌رود و در متون کهن و کلاسیک فارسی نیز کاربرد گسترده‌ای داشته است. از جمله معانی و مترادف‌های دیگر آن می‌توان به واقع گردیدن، رخ دادن، عارض شدن و پدید آمدن اشاره کرد که همگی بر وقوع یک رویداد یا پدیده دلالت دارند.
در متون ادبی و تاریخی فارسی، همچون کلیله و دمنه و تاریخ یمینی، این واژه در توصیف رویدادهای گوناگون به کار رفته است. برای نمونه، در عبارتی از کلیله و دمنه آمده است: شیر… پرسید که چیزی حادث شده است؟ یا در تاریخ یمینی ذکر شده: به مسامع او رسانیدند که در میان رعیت جمعی حادث شده‌اند. این کاربردها نشان می‌دهد که حادث شدن اغلب برای اشاره به امور غیرمنتظره، مشکلات ناگهانی یا تغییرات پیش‌بینی نشده در موقعیت‌های مختلف به کار می‌رفته است. به طور کلی، این واژه بیانگر مفهومی است که با حدوث، ظهور ناگهانی و وقوع حوادث همراه است و در قالب‌های گوناگون زبانی، اعم از رسمی و ادبی، جایگاه خود را حفظ کرده است. کاربرد دقیق و صحیح آن در نوشتار، با رعایت املای فارسی و نشانه‌گذاری مناسب، بر غنای متن می‌افزاید و از ابهام در انتقال معنا جلوگیری می‌کند.