ابوالحسن مختار بن حسن بن عبدون بن سعدون بن بطلان، معروف به ابنبطلان یا ابنعبدون، از پزشکان برجستهٔ مسیحی ساکن بغداد در سدهٔ پنجم هجری بود. وی دانش پزشکی و فلسفه را نزد استادانی چون ابوالفرج عبدالله بن طیب بغدادی فراگرفت و به عنوان شاگردی ممتاز از او شناخته میشد. ابنبطلان همچنین مدتی در خدمت ابوالحسن ثابت بن ابراهیم بن زهرون، پزشک نامدار، به کسب علم پرداخت و از دیگر استادان بغداد نیز بهره برد. او در علوم قدیم تبحر داشت و از راه طبابت امرار معاش میکرد.
ابنبطلان در سال ۴۳۹ هجری قمری بغداد را ترک کرد و پس از گذر از شهرهای رحبه و رصافه، به حلب رسید. در آنجا، معزالدوله ثمال بن صالح مرداسی، حاکم حلب، از او استقبال کرد و احترام فراوانی به او گذاشت. وی در حلب اجازه یافت تا قوانین و مقررات عبادات مسیحیان آن شهر را سامان دهد، اما جامعهٔ مسیحی حلب این قوانین را نپذیرفتند. علاوه بر این، رقابت و حسادت پزشک مسیحی دیگری به نام ابوالخیر ابنشراره موجب شد تا ابنبطلان به فساد عقیده متهم شود. او ناگزیر حلب را ترک کرد و در جمادیالاخر سال ۴۴۱ به قسطاط مصر وارد شد و سه سال در آنجا اقامت گزید. گفته شده که انگیزهٔ سفر او به مصر، دیدار با علی بن رضوان، پزشک نامی آن دوران، بوده است.
در مصر، مناظرات پزشکی و فلسفی متعددی میان ابنبطلان و ابنرضوان درگرفت که در نهایت به دشمنی میان آن دو انجامید. ابنبطلان پس از ترک مصر، کتابی در شرح این مناظرات تألیف کرد و ابنرضوان نیز در پاسخ، کتابی در ردّ او نوشت. هیچ یک از این دو، کتاب یا نظری ارائه نمیدادند مگر آنکه دیگری به نقد و ردّ آن میپرداخت. ابنبطلان را مردی خوشبیان، باریکبین و برجسته در ادبیات و فروع آن توصیف کردهاند، اما ابنرضوان در دانش پزشکی و حکمت از او داناتر بود.
