رخم

کی خون رودی چندین بر دو رخم از دیده گر نه دل پر خونم زان غمزه فگارستی

خوابم اندر دیده بسمل شد زتیغ هجر او گر رخم پر خون شدست آن خون زخون بسمل است

رخم زردست و آهم سرد و لب خشک از فراق تو نگفتم حال چشم تر، که خود چون بگذری بینی

چو بر گورم بخواهی بوسه دادن رخم را بوسه ده کاکنون همانیم

ولیک من چو دفم چون زنی تو کف بر من فغان کنم که رخم را بکوب چون هاون