گل پاره گان

نشست و ناله ز مرغان صبحخیز بخاست گشاد چهره و گل پاره کرد پیراهن

ما در سماع خرقه خود چون قمیص گل پاره ز عشق سرو قباپوش می‌کنیم

ما را نه برگ غنچه و نه صبر عندلیب کردیم از انتظار چو گل پاره پیرهن

گل پاره پاره شد ز غم رشگِ تازه، باز از بلبلان شنیده مگر گفت‌وگوی او

یک صبح، سینه چاک گذشتی ز گلستان گل پاره کرده است گریبان، به بوی تو

چرا دراعه گل پاره پاره ست دهان پر شعله و دل پر شراره ست