واژه «پیش آورد» از ریشه فعل «آوردن» گرفته شده و در اصل به معنای جلو آوردن، فراهم کردن یا تقدیم کردن چیزی به کسی است. در کاربردهای قدیمی، این واژه می‌توانست به هر نوع عمل پیش‌دستانه یا تقدیمی اشاره داشته باشد؛ برای نمونه، «هدیه‌ای را پیش آورد» یعنی آن را جلو آورد و تقدیم کرد.
در زبان فارسی روزمره و در سنت سفره‌داری ایرانی، «پیش آورد» معنایی خاص‌تر یافته است. این واژه به خوراک یا خوردنی‌هایی گفته می‌شود که پیش از غذای اصلی بر سر سفره می‌آورند تا هم اشتها را برانگیزد و هم زمان را تا آماده شدن غذای اصلی پر کند. این خوراک‌ها معمولاً سبک و خوش‌طعم‌اند، مانند سوپ، سالاد، سبزی خوردن، ماست یا ترشی.
در فارسی امروز، واژه «پیش آورد» تا حدی مهجور شده و جای خود را به اصطلاح رایج‌تر «پیش غذا» داده است. با این حال، کاربرد آن در متون ادبی یا توصیف‌های سنتی هنوز ارزش زبانی و فرهنگی دارد. این واژه یادآور دوره‌ای است که واژگان فارسی با سادگی و زیبایی، مفاهیم روزمره را بیان می‌کردند و هر جزئی از زندگی، از پذیرایی تا سخن گفتن، رنگی از ادب و نزاکت در خود داشت.
