دو بهری

چو بهری ز گیتی برو گشت راست که کین سیاوش همی باز خواست

هیچ از آن فضل ندادند تو را بهری یا سزاوار ندیدندت و ارزانی

بر هر طرفی نهری‌، صف‌ بسته زگل بهری هرگلبنی از شهری با جلوهٔ روحانی

ز بهری که اورا سراید ز گنج نماند که باشد بدو درد و رنج

دو تا بهره ای زو و بهری به پای دگر بهره در سجده پیش خدای

ز خوبی این دو زن را هست بهری که تحفه بردشان باید بشهری