«بلندآوازه» در زبان فارسی به کسی یا چیزی گفته میشود که شهرت، اعتبار و نام نیک فراوانی دارد. این واژه از ترکیب «بلند» به معنای والا و «آوازه» به معنای شهرت و نام به وجود آمده است و در مجموع معنای «بسیار مشهور و مورد ستایش» میدهد. این واژه معمولاً برای توصیف افراد برجسته، هنرمندان، دانشمندان، پهلوانان یا سرزمینهایی با شهرت زیاد به کار میرود. مثلاً میگویند: «ابوعلی سینا دانشمندی بلندآوازه است» یا «شهر شیراز، شهری بلندآوازه در فرهنگ و ادب ایران است.» در متون ادبی، این کلمه افزون بر مفهوم شهرت، نشانهای از افتخار، بزرگی و منزلت معنوی نیز هست. شاعران فارسیزبان از این واژه برای ستودن قهرمانان یا بزرگان علم و ادب استفاده کردهاند تا مقام والای آنان را برجستهتر نشان دهند. در کاربرد امروزی، این کلمه میتواند به هر فرد، سازمان یا اثری که محبوب و شناختهشده است نیز اطلاق شود؛ مانند «نویسندهای بلندآوازه» یا «برند بلندآوازه». این واژه همچنان یکی از واژههای پرکاربرد در توصیف موفقیت، شهرت و جایگاه برجسته افراد و پدیدههاست.
بلند اوازه
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
۲. [مجاز] معروف و مشهور.
فرهنگ فارسی
جمله سازی با بلند اوازه
پیش ازین گر سرمه از خاک صفاهان خورده بود زین پل نو شد بلند آوازه آب زنده رود
غیر حسنت کس در این دوران بلند آوازه نیست رفعت شانی بغیر از رفعت دروازه نیست
ز عاشق حسن صائب میشود مشهور در خوبی گلستانی ز یک بلبل بلند آوازه میگردد
پشتكار شبانه روزى در كنار پرهيزگارى و زهد بزودى نامش را بلند آوازه ساخت.دانشمندان شهر چنان به نوجوان ساده قلعه آقا عبدالله اعتماد پيدا كرده بودند كه هرگاهدر نشستى حضور فردى عادل ضرورى مى نمود، وى را فرامى خواندند.(640)
ابو عصمت در دانش بلند آوازه، و از هر حيث جامع وكامل بود. وى را از هر چيز بهره اى كامل بود، مگر راستى و درستى كه سخت از آن بىبهره بود! ترمذى حديث او را در سننش، و ابن ماجه در تفسيرش آورده اند (913).
تا بلند آوازه گردد در مدیح شه هزار بر فراز شاخه چون جا شیخ بر منبر گرفت
