بذر گزیده

افغانستان دارای ۳۰ میلیون هکتار زمین علفزار می‌باشد که ۴۷ درصد مساحت سرزمینی‌اش را تشکیل داده‌است. دامنه‌های کوه هندوکش چراگاهی طبیعی و دایمی محسوب می‌شود. نحوه استفاده از چراگاه‌های افغانستان به دو روش است: چراگاه دامداران یکجانشین و کوچ‌نشینها. کوچ‌نشینان در فصل گرما با حیوانات خویش در چراگاه دامنه‌های هندوکش مسکن گزیده و در زمستان به پاکستان یا هند می‌روند. علفزارهای افغانستان تحت حفاظت دولت قرار نداشته همه ساله توسط دامداران محلی مورد استفاده قرار می‌گیرد. تناوب زراعتی درین علفزارها وجود نداشته و فاقد کنترل می‌باشد. چراکه سواستفاده و افراط در کشت و کار باعث ازدیاد فرسایش خاک در این کشور گردیده‌است. در افغانستان چرا از اول بهار شروع شده در آبان ماه پایان می‌یابد که بعضاً در ماه‌های شهریور، مهر و آبان مشکلات چرا وجود دارد. در کشورهای پیشرفته چراگاهی در کنترل قرار گرفته دولت یا مالداران گستره چراگاه را به چند قسمت تقسیم می‌نمایند یعنی چراگاه بهاری تابستانی و پاییزی. یعنی همه چراگاه را در یک زمان مورد استفاده قرار نمی‌دهند. همچنین بذر گیاهان مورد نظر و کود را به آن اضافه می‌کنند. نوع گیاه مورد چرا قرار گرفته و مقدار چرا مستقیماً بر وزن احشام تأثیر دارد. چرای بز در ارتفاعات و کوه‌ها، چرای گوسفند و گاو در دامنه‌های کوه‌ها و شتر در دشت‌ها مناسب می‌باشد. استفاده از بیابان زارها به منظور چراگاه غیر علمی است.