«احکام اهل ذمه» به مجموعه قوانین و مقرراتی گفته میشود که در فقه اسلامی برای غیرمسلمانانی که تحت حکومت اسلامی زندگی میکنند، وضع شده است. این افراد که معمولاً پیرو ادیان توحیدی مانند یهودیت و مسیحیت بودهاند، در برابر پرداخت جزیه و پذیرش شرایط خاص، اجازه اقامت و امنیت در سرزمین اسلامی را داشتند. هدف این احکام، تنظیم روابط مسالمتآمیز میان مسلمانان و غیرمسلمانان و تضمین حقوق و تکالیف طرفین بود.
بر اساس منابع اسلامی، بخشی از احکام اهل ذمه مربوط به وظایف آنان در برابر حکومت اسلامی است؛ مانند پرداخت جزیه یا رعایت قوانین عمومی جامعه. در مقابل، مسلمانان و حاکمیت اسلامی نیز وظیفه داشتند از جان، مال و ناموس اهل ذمه حفاظت کنند و با آنان رفتاری عادلانه و انسانی داشته باشند. این تقابل وظایف نشان میدهد که رابطه تنها یکطرفه نبوده و حقوق متقابل در نظر گرفته میشده است.
در سیره پیامبر اسلام و اهل بیت نمونههای متعددی از خوشرفتاری با اهل ذمه گزارش شده است. از جمله پیامبر به عیادت بیماران آنان میرفت و در مراسم اجتماعیشان حضور پیدا میکرد. همچنین امام علی (ع) ظلم به یک زن غیرمسلمان را بهشدت نکوهش کرد و بر لزوم رعایت عدالت نسبت به آنان تأکید نمود. افزون بر این، مباحثی مانند ازدواج با اهل ذمه، احکام طهارت و روابط اجتماعی نیز در قرآن و روایات مورد بررسی قرار گرفته است. این موارد نشان میدهد که احکام اهل ذمه تنها محدود به وظایف مالی نبوده، بلکه جنبههای اخلاقی و انسانی را نیز در بر میگرفته است.