واژه الزاء در زبان عربی، در اصل به معنای پر کردن است. این مفهوم، که در کتب لغت معتبری چون منتهی الارب و آنندراج به آن اشاره شده، ناظر به عمل پر نمودن یک ظرف یا هر فضای خالی دیگر می‌باشد. این معنا، پایه‌ای برای درک سایر کاربردهای این واژه در متون کلاسیک عربی و فارسی محسوب می‌شود و به طور کلی به فعلیت رساندنِ ظرفیتِ یک شئ از طریق پر کردن آن اشاره دارد.
در کنار معنای لغوی پر کردن، الزاء کاربرد تخصصی‌تری را نیز در حوزه دامپروری و کشاورزی به خود اختصاص داده است. این کاربرد به معنای سیر چرانیدن گوسفندان یا به طور کلی‌تر، سیر چرانیدن چارپایان و ستوران دیگر است. این معنا که در اقرب الموارد نیز ذکر شده، به فرآیندی اشاره دارد که در آن دام‌ها به چراگاه‌های پرمحصول هدایت شده تا به طور کامل سیراب و تغذیه شوند، که این امر برای رشد و سلامت دام‌ها حیاتی است.
بنابراین، الزاء کلمه‌ای با دو جنبه معنایی متمایز اما مرتبط است؛ یکی معنای عام و فراگیر پر کردن و دیگری معنای خاص و مرتبط با دامپروری سیر چرانیدن. درک این دوگانگی معنایی، به ویژه در مطالعه متون کهن که این واژه در آن‌ها به کار رفته، اهمیت فراوانی دارد و نشان‌دهنده غنای واژگان عربی و چگونگی انطباق آن‌ها با مفاهیم مختلف در حوزه‌های گوناگون است.