واژه فَنَادَتْهُ در زبان عربی به معنای «او را صدا زد» یا «او را فراخواند» است. این کلمه از فعل نادَى مشتق شده که به معنای «صدا زدن»، «فراخواندن» یا «دعوت کردن» می‌باشد.
ریشه و ساختار
فَـ: حرف عطف به معنای «پس» یا «و»، که در ابتدای کلمه آمده است.
نادَتْ: فعل ماضی سوم شخص مفرد مؤنث از ریشه نادى. معنای آن «صدا زد» یا «فراخواند» است.
هُ: ضمیر مفعولی سوم شخص مفرد مذکر به معنای «او».
مثال از قرآن کریم
در آیه ۳۹ سوره آل عمران آمده است: فَنَادَتْهُ الْمَلَائِكَةُ وَهُوَ قَائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرَابِ «پس فرشتگان او را که در محراب ایستاده و نماز می‌خواند، صدا زدند.»
این آیه درباره حضرت زکریا (علیه‌السلام) است. فرشتگان او را در حالی که در محراب ایستاده و مشغول نماز بود، صدا زدند و به او بشارت دادند. این بشارت مربوط به تولد فرزندی به نام یحیی (علیه‌السلام) بود که دعای حضرت زکریا برای داشتن فرزند مستجاب شده بود.
کاربرد واژه
فَنَادَتْهُ در آیه نشان‌دهنده عملی است که فرشتگان انجام داده‌اند، یعنی فراخواندن یا صدا زدن حضرت زکریا. این واژه در متون عربی و قرآن کریم معمولاً برای توصیف ارتباط یا فراخواندن کسی به کار می‌رود، به‌ویژه در مواردی که ارتباط معنوی یا الهی وجود دارد.