شهادتگه

لغت نامه دهخدا

شهادتگه. [ ش َ دَ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) مخفف شهادت گاه. محل شهادت. قتلگاه:
در شهادتگه عشق است رسیدن مشکل
خاقنی راه چنان نیست که آسان برسم.خاقانی.

جمله سازی با شهادتگه

این شهادتگه عشق‌ست تقاضایی کن تیغ بیکار نشسته‌ست تمنایی کن
نیست ممکن دلش از کشتن ما داغ شود که شهادتگه ما لاله ستان است او را
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
ایده آل
ایده آل
روزگار
روزگار
داشاق
داشاق
شیمیل
شیمیل