سیفه واژه‌ای قدیمی در حوزه‌ی کتاب‌سازی و صحافی است که به ابزاری فلزی یا تیز گفته می‌شود که مجلدان و صحافان (کسانی که کار جلد کردن و ترمیم کتاب را انجام می‌دهند) از آن برای بریدن و صاف کردن لبه‌های اوراق کتاب استفاده می‌کردند. این ابزار معمولاً شبیه کارد یا تیغه‌ای پهن و محکم بوده است تا بتواند چندین برگ را هم‌زمان با دقت و تمیزی ببُرد.
عملی که با این ابزار انجام می‌شد، «سيفه کردن» نام داشت. سیفه کردن یعنی مرتب‌سازی و یکدست کردن حاشیه‌ها و کناره‌های صفحات کتاب، به‌گونه‌ای که همه‌ی برگ‌ها پس از صحافی، اندازه‌ای مساوی و ظاهری تمیز داشته باشند. این مرحله معمولاً بعد از دوخت و پیش از جلدگذاری انجام می‌گرفت تا کتاب در نهایت، ظاهری زیبا و منظم پیدا کند.
اهمیت سیفه در کتاب‌سازی سنتی فقط در ظاهر تمیز کتاب نبود، بلکه در دوام آن هم نقش داشت. چون وقتی لبه‌ها صاف و هماهنگ بریده می‌شدند، کتاب کمتر دچار فرسودگی و پارگی می‌گردید. امروزه اگرچه ابزارهای مدرن جای آن را گرفته‌اند، اما در کارگاه‌های سنتی هنوز برخی از استادان صحاف از سیفه برای حفظ اصالت و زیبایی آثار استفاده می‌کنند.
