لغت نامه دهخدا
سنح. [ س ُ ] ( ع اِ ) یُمن. برکت. || میانه راه. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
سنح. [ س ُ ] ( ع مص ) پیدا و هویدا شدن تدبیری. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
سنح
سنح. [ س ُ ] ( ع اِ ) یُمن. برکت. || میانه راه. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
سنح. [ س ُ ] ( ع مص ) پیدا و هویدا شدن تدبیری. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
فرهنگ فارسی
جمله سازی با سنح
هنگامى كه رسول خدا(ص ) وفات يافت، ابوبكر در خانه اش در سنح بود و بر بالينپيغمبر حضور نداشت. اما عمر كه در آنجا بود، مرتب مى گفت:
هنگامى كه پيغمبر از دنيا رفت، ابوبكر در سنح بود، ولى عمر كه در آنجا حاضر بود،پشت سرهم مى گفت:
