زیبا نگار

لغت نامه دهخدا

زیبانگار. [ ن ِ ]( نف مرکب ) زیبانگارنده. که نیکو نگارد:
ترا با من زشت رویم چه کار
نه آخر منم زشت و زیبانگار.سعدی ( بوستان ).

فرهنگ فارسی

زیبا نگارنده که نیکو نگارد

جمله سازی با زیبا نگار

گر ببینی روی آن زیبا نگار ننگری در روی چون من صد هزار
تو را با من ار زشت رویم چه کار؟ نه آخر منم زشت و زیبا نگار
عشق بازی راحتی هم باز ندهد زان قبل کان نکورویان و آن زیبا نگاران رفته اند
هست زیباتر ز دولت هست شیرین‌تر ز عمر عشق آن زیبا نگار و وصل آن شیرین پسر
بازم از سر تازه شد سودای عشق یاد آن زیبا نگار آید همی
نگار من چو تو زیبا نگار بسیار است نگار سرو قد و گلعذار بسیار است
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال ورق فال ورق فال کارت فال کارت فال راز فال راز فال تک نیت فال تک نیت