در معماری کلاسیک یونان و روم، به اتاق داخلی و مرکزی نیایشگاه‌ها دَرون‌خانه یا صِلّا گفته می‌شود. این فضا، هستهٔ اصلی معبد به‌شمار می‌رفت و به‌عنوان جایگاه مقدسِ ایزد یا ایزدبانوی مورد پرستش، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود. درونخانه معمولاً با دقت و ظرافت طراحی و تزئین می‌شد و دسترسی به آن غالباً محدود به کاهنان و مقامات مذهبی بود.
در دوران باستان، تندیس‌های آیینی و بت‌های مورد احترام معبد در این فضای محصور نگهداری می‌شدند. علاوه بر این، میزها، سکوها و پایه‌هایی در درونخانه تعبیه می‌شد تا هدایا و نذورات تقدیمیِ worshippers بر روی آن‌ها قرار گیرد. این فضای داخلی، عاری از هرگونه اغتشاش بصری، تمام توجه را به سوی نمادهای مقدس معطوف می‌ساخت.
اشیای گرانبها و نذورات مختلف از قبیل سنگ‌های قیمتی، کلاه‌خود، نیزه و تندیس‌های نذری نیز در درونخانه نگهداری می‌شد. این اشیا که اغلب به‌عنوان پیشکش به خدایان اهدا می‌شدند، نه‌تنها بر شکوه و عظمت معبد می‌افزودند، بلکه گواهی بر ایمان و اعتقاد راسخ مردمان آن دوران بودند. بدین‌ترتیب، درونخانه تنها یک فضای معماری نبود، بلکه قلب تپندهٔ حیات مذهبی و فرهنگی جامعه محسوب می‌گشت.
