لغت نامه دهخدا
درایدن. [ دْرا / دِدِ ] ( اِخ ) جان. ( 1631 -1700 م. ). شاعر و نمایشنامه نویس و منتقد انگلیسی. وی کرامول را مدح کرد ( 1659 ) و سپس به مدح چارلز دوم پرداخت و در دوره بازگشت خاندان استوارت رونق بسیاریافت. در سال 1668 م. ملک الشعرا شد، پس از جلوس جیمز دوم به مذهب کاتولیک گروید. و پس از جلوس ویلیام سوم از ملک الشعرایی و حمایت دربار محروم شد، ولی شهرت خود را همچنان حفظ کرد. درایدن از شخصیت های ادبی برجسته عصر خود و در همه انواع شعر استاد بود و سبک نثر نوین انگلیسی را ایجاد کرد. پیشگفتارهای نمایشنامه های او و نیز رساله در شعر درامی او ( 1668 ) مشتمل بر انتقاداتی عالی است. از منظومه های درازش، آنوس میرابیلیس ( 1667 )، ابشالوم واخیتوفل، و اشعار وی در دفاع از مذهب پروتستان است، و اشعاری که سپس در دفاع از مذهب کاتولیک سروده. از نمایشنامه های متعددش کمدی ازدواج به مدروز ( 1672 م. ). و تراژدیهای فتح غرناطه ( 70 - 1669 )، اورنگ زیب ( 1675 ) و همه چیز در راه عشق ( 1678 ) است. آثار ادبی لاتینی را ترجمه و از آنها بسیار اقتباس کرده است. درایدن در مقبره «چاسر» در وست مینسترابی مدفون است. ( از دائرةالمعارف فارسی ).